Onwaarschijnlijk wat mensen vertellen over wat ze beleven/beleefden met hun narcistische partner – ex-partner. Welke druk sommigen nu nog steeds ervaren, ook nà de scheiding. Welke impact het heeft op hun kwaliteit van leven. Wat ze blijvend als nare ervaringen meedragen. Hoe moeilijk het is om de kinderen te vrijwaren van schade. Hoe hun ‘zijn’ is beïnvloed en hoe hard werken het is met een therapeut of psycholoog om opnieuw in hun kracht te komen.
Zet je schrap want de verhalen gaven mijzelf rillingen. Om de identiteit van de auteurs te beschermen vermeld ik enkel de initialen.
Slechts een greep uit de vele reacties ontvangen via Facebook en via mail. Aanleiding:de publicatie op deze website van twee blogartikels over narcisme in de relatie: “Een scheiding met een narcist voorkomen-art 1” en “Scheiden of hoe (over)leven met een narcist als partner-art 2”.

“Ik heb gebroken met de narcistische ouder. Mijn beste beslissing ooit”

SIDV schrijft: “Ik ben een kind van gescheiden ouders waarvan 1 ouder narcist is. Het was een scheiding uit de hel en 26 jaar later zijn de gevolgen daarvan nog steeds voelbaar. Nu ik volwassen ben kan ik het beter begrijpen en plaatsen maar als kind was het echt vreselijk. Een narcist houdt je vast en laat je niet los. Je bent bezit, geen levend wezen. Intussen heb ik zelf ook gebroken met de narcistische ouder. Beste beslissing die ik ooit maakte! Zeer vreemd hoe de donkere wolken die er al die jaren boven mijn hoofd zweefden en op mij drukten, plots verdwenen zijn. De zon schijnt en de lucht is blauw.
Mijn aanbeveling aan al wie het nodig heeft: hoe moeilijk en onmogelijk het kan lijken om weg te gaan bij zo'n partner, blijven is veel moeilijker en pijnlijker. Je verliest steeds een stukje persoonlijkheid tot je volledig uitgeput bent en niets meer te geven hebt. Gun jezelf een leven waarin je vrij kan ademen en jezelf kan zijn! Een leven zonder angst en vernederingen. Een leven waarin jij de hoofdrol speelt en waar jouw gevoelens, wensen en verlangens op hun waarde geschat worden. Je partner is ziek en weet dat vaak zelf niet. Hulp zoeken is mogelijk wanneer je partner de problemen erkent en zich hiervoor wil laten behandelen. Zorg goed voor jezelf! Zorg voor je eigen (mentale) veiligheid!”

“Mentaal heeft mijn ex ons kind en mezelf gekraakt”

GM schrijft: “Eric, hoe kan ik je bedanken voor het publiceren van het artikel over narcisme. Ik weet nu dat mijn zoon en ikzelf 10 jaar hebben samengeleefd met een narcist. Wij beiden hebben daar erg onder geleden. Ik heb altijd met een schuldgevoel ten opzichte van mijn zoon gezeten omdat ik hem niet beter beschermd heb. Mentaal heeft mijn ex ons gekraakt. Enkele jaren geleden heb ik dan toch de knoop doorgehakt en ben bij hem weggegaan. De laatste weken voor de scheiding waren er bedreigingen en één keer zelfs fysieke geweld. Na jouw verhelderende artikels heb ik nu voor mezelf de bevestiging dat ik niet paranoïde ben maar wel slachtoffer. Dank zij uw artikels kan ik het verleden nu loslaten en het schuldgevoel achter me laten. Zoals je zelf al schreef, je moet met een narcist samenleven om te weten wat het is.”

“Of de relatie met de narcist beëindigen of een eind maken aan mijn leven”

KDP schrijft: “Ik heb 5j samen gewoond met een man, een narcist blijkt, we hebben 1 kind.  In het begin was er niet echt een probleem. Hij deed zich wel bijna altijd beter voor dan hij was, hij loog over zijn verleden, wat hij allemaal had gedaan en bereikt had. Later werd dit erger en voornamelijk toen ik in verwachting was. Ik heb 3 maand platte rust in de kliniek gehad, puur van de  stress. Iedereen belde me en zeiden dat zijn ex bijna dagelijks in ons huis binnen zat. Hij ontkende het niet eens.  
Hij deed ook niets in het huishouden,  ook niets in de verzorging van onze zoon. Ik mocht niet meer in contact komen met andere mannen behalve via play-station. Later kreeg ik slaag voor alles wat misging.  Hij beweerde dat ik een slechte moeder was en dat ik lui was. En als ik bij hem zou weg gaan ik niemand anders zou vinden die zo goed was voor mij als hijzelf. Ik moest gaan werken want hij kon zelf niet eens 6 maanden op dezelfde plaats in dienst blijven. Ondertussen werd van elk onbewaakt moment gebruik gemaakt om mijn gsm te controleren. Hij probeerde me zelfs bij mijn eigen familie weg te halen. Toen mijn zoon bijna 2 jaar was, was ik dat leven zo beu dat ik hem de deur wees. Het was of het beëindigen van de relatie of een eind maken aan mijn eigen leven.  Mijn grootste verdriet is dat ik hem nooit volledig uit mijn leven kan bannen omwille van mijn zoontje. Mijn ex zal altijd blijven proberen mijn leven te verzieken.”

“Zo herkenbaar, ja zo is het echt”

Er waren ook verscheidene korte reacties van lezers in de stijl van:
“Zo herkenbaar”, “Héél herkenbaar”, “Ja, zo is het echt”.

JDL: “Ongelooflijk, ik herken het allemaal zo sterk in mijn vrouw, alle kenmerken zie ik bij haar terug.”

VDK: “Bangelijk hoe naadloos de kenmerken passen voor mijn man. Nu weet ik het zeker, maar wat kan ik doen?”

BW: “Zeer herkenbaar! Godzijdank achter de rug! Heb alles achtergelaten en het enige wat telde heb ik meegenomen: mijne zoon!!! En tot op de dag van vandaag stelt mijn ex dat nog altijd op prijs.”

“Geen schijn van kans om uit zijn klauwen te ontsnappen: hij waant zich God”

CK: “Ja inderdaad knap wat ik hier allemaal lees... maar wanneer je in een rechtbank komt aandraven met zulle verhalen zitten zij wel met open mond, vol ongeloof te luisteren en vegen dit zo van tafel want zo'n monster kan geen één vader zijn.
Narcisten weten hun verhaal goed te brengen, zij zijn tenslotte God. Je maakt geen schijn van kans uit hun klauwen te ontsnappen!  En wie is hiervan de dupe: mijn kindjes die de rest van hun leven moeten gebukt gaan onder het juk van een psychiatrisch monster... Zij zijn zo bang en wat het ergste is: zij denken dat dit normaal is. Compleet gehersenspoeld en niemand die het ziet of herkent!”.

“Loskomen van de narcist: heel bevrijdend”

EVB: “Ik ben aan het scheiden van zo iemand. Inderdaad zeer herkenbaar. Maar twijfel of het narcisme of autisme (asperger) is. Hopelijk lukt het, voor de kinderen en mezelf. Na 20 jaar volgen en geloven, geloof ik nu eindelijk meer in mezelf dan in hem. En dat is heeéeeel bevrijdend!"

GV: “Mij is het gelukt. Maar niet zonder hulp van een psycholoog!”

KC: “Ik ben na 21 jaar huwelijk eindelijk gescheiden van een narcist! Het was verdomd moeilijk om terug mezelf te vinden maar het is me uiteindelijk gelukt! Ook voor mijn kinderen was het veel beter!”

Een gevecht om met een narcist te overleven

J: “Zelf ben ik al 15 jaar slachtoffer van een narcist, in een huwelijk: eerder een gevecht om te overleven. Als je kinderen hebt met een narcist steekt die persoon je in een onmachtige positie. Door de kinderen te gebruiken kan je enkel ondergaan en hopen dat je mentaal sterk genoeg bent. Je kan niet weg lopen omdat hij jaren je als een citroen uitperst: mentaal, fysiek, financieel tot je niets meer kunt geven. Ik was op, woog nog 35 kg en kreeg dan de genade slag van de rechter.
Ze heeft anorexia, ze gaat zelfmoord plegen, ze is zot. Maar ja wat weten die rechter en die advocaten ervan. Mijn moederrechten werden zo vertrappeld.
Maar ik geef niet op! Ik hou van mijn kinderen en wil hun besparen wat mij is overkomen.”

“Gans het gezin leeft op de tippen van de tenen en lijdt onder het juk van mijn vrouw”

S: “Ik heb bewondering voor mensen die zo moedig zijn om een scheiding door te zetten. Maar ik zit zelf erg klem en kom er ook niet meer uit.
Als mijn vrouw thuis maar doet wat ze wil, dan hebben ik en de kinderen nog een leven zonder spanning. Vaak probeer ik de kinderen uit de wind te houden en de klappen op te vangen als haar onredelijkheid en woede naar een climax stijgt. De kinderen worden regelmatig in de nacht wakker van haar pogingen mijn nachtrust te verstoren om me verder te breken. Maar pogingen van mij om dan ergens anders in huis te kunnen slapen monden vaak uit in fysiek en verbaal geweld naar mij, waarna ik maar weer in bed blijf liggen. Adrenaline zorgt er dan voor dat ik de rest van de nacht niet meer tot rust kom.
Alles staat onder curatele. geen geld in mijn portemonnee, pin/creditcard transacties worden nageplozen tot jaren terug. Terwijl zij degene is die enkele jaren terug weer verliefd werd op haar ex. Ik kan geen stap zetten voor hulp. Na een interventie van haar familie en vanuit ons gezin, ben ik samen met haar via de huisarts naar een psycholoog geweest. Maar al tijdens de intake draaide het om: zij zat daar voor mij omdat ik het probleem was. Eigenlijk deed ze zo omdat ze niet met mij kon praten en het was allemaal mijn schuld. Maar ze zou mij volledig steunen in “mijn herstel”. De wereld op zijn kop. In de dagen erna had ze al besloten niet meer naar die psycholoog te gaan.
Eigen vrienden heb ik niet meer. Ze heeft ze eerst allemaal overgenomen, door meer contact met hun te hebben dan ikzelf. Daarna zijn ze van ons verwijderd en zie ik ze niet meer. Als ik contact met ze opneem voel ik de afstand tot mijn vrienden omdat ze op een één of ander manier een soort loyaliteit hebben naar mijn vrouw. Ik durf niet weg te gaan omdat ik mijn kinderen niet wil achterlaten bij haar. Een optie om met de kinderen te vertrekken is ook lastig. Het zijn tieners. De kinderen hebben me ook aangegeven dat ik het niet moet wagen om hun achter te laten bij haar en alleen te vertrekken. Ik zie dat de kinderen lijden onder haar juk. Dit speelt al zo’n 5 jaar. Soms is het weer een paar weken rustig, bijvoorbeeld tijdens vakanties maar spanning is er altijd.
Een hele familie op de tippen van de tenen. En eigenlijk ben ik het meest bang wat er gaat gebeuren als ik ooit de stap zet om te scheiden. Ze is zo onvoorspelbaar en kan extreem explosief worden als ze haar zin niet krijgt.
Ik verdruk mijn gedachten en richt me op mijn werk; dat geeft me gelukkig wat afleiding. Ik hoop op betere tijden.”

Volhouden wat kan - Stoppen wat moet

 

Echtscheiding
Tags: 
scheiden, echtscheiding, Vechtscheiding, narcisme
Categorie: 
Bel of mail voor een afspraak om te zien wat wij voor u kunnen betekenen

Getuigenissen