Niet elk kind verteert de scheiding slecht. Er zijn best wel kinderen die geen of weinig “last” hebben/gehad hebben van de scheiding van de ouders. Maar er zijn kinderen die er oneindig veel hebben onder geleden. Zo is er hierna de brief van Antoinette (44j) die 38 jaar na de echtscheiding van haar ouders, hen een open brief zendt.  Geen standaardbrief, wel een kreet voor aandacht, van afschuw, van teleurstelling, van onvrede, van treurnis. Lees maar…

Lieve papa, Lieve mama,

Ja, dat zien jullie goed. Er staat geen ’lieve papa en mama’  boven deze brief. Jullie in één adem noemen, druist veel te veel in tegen mijn gevoelens. Want jullie zijn niet samen en wat mij betreft zijn jullie dat ook nooit geweest.

Ik was 6 toen jullie gingen scheiden, inmiddels 38 jaar geleden. Ik kan me niet eens herinneren dat jullie ooit een stelletje waren. Ik kan het me ook niet voorstellen. Jullie zijn twee zo’n verschillende mensen. Het lijkt me schier onmogelijk dat jullie ooit van elkaar gehouden hebben. Maar goed, dat was ook niet zo, als ik papa moet geloven. Ik heb het hem best vaak horen zeggen: 'Van jouw moeder heb ik nooit echt gehouden'. Oké, en bedankt pap. Dus ik ben niet eens in liefde verwekt en uit liefde geboren. Fijn om te weten.

Het was natuurlijk een andere tijd, 38 jaar geleden, niemand ging scheiden. Het was toch een beetje een schande. Mama had ook liever niet dat ik het aan de grote klok hing. 'We hoeven de vuile was niet buiten te hangen', zei ze dan. Maar ze zei wel meer dingen: dat mijn vader haar toch echt wel heel slecht had behandeld, bijvoorbeeld. Dat vertelden mijn tantes me ook regelmatig: 'wat jouw vader je moeder heeft aangedaan toen hij er met die sloerie vandoor ging…' En papa was aan de andere kant van het lijntje ook niet onverdeeld positief over mama: 'ze was altijd ontevreden' zei hij dan. 'Niks was ooit goed genoeg. En dat gezeur… Ik kon er niet meer tegen'.

Ik bèn jullie. Ik ben half papa, half mama. Er is een helft van mij die jullie afwijzen. Die jullie mijn hele jeugd hebben verloochend. Weet je hoe dat voelt?

Als mijn man tegen onze dochter zegt: wat lijk je toch op je moeder, is dat positief. Hij vindt mij nog steeds de leukste vrouw van de wereld. Als jij papa, vroeger tegen me zei dat ik op mama leek, dan kon ik wel door de grond zakken. Dan had ik dus echt faliekant gefaald. En als mama zei dat ik twee druppels water mijn vader was, idem dito. En dat zeiden jullie nogal vaak hè: 'nou ben je echt je moeder/vader.'  Bij papa was ik teveel mama, bij mama teveel papa. Het is nog een meevaller dat ik er niet schizofreen van ben geworden.

'Eigenlijk heb je nooit veel last van onze scheiding gehad', beweren jullie dan ook nog af en toe. Pardon??? Ik ben nooit met de vader van mijn kinderen getrouwd. Niet omdat ik het huwelijk niet aandurfde, maar omdat ik niet wist hoe ik dat moest regelen, zo'n bruiloft met een vader en een moeder van de bruid die elkaars bloed wel konden drinken. Ik lag te zweten in het kraambed uit angst dat jullie elkaar per ongeluk tegen het lijf zouden lopen en de sfeer rondom mij en mijn pasgeborene bijzonder onaangenaam zou worden. Kinderfeestjes, verjaardagen, we vieren alles zonder opa en oma. Want jullie samen in één kamer. Dat gaat echt niet en wie moeten we dan wel uitnodigen en wie niet. 

En nou zijn jullie allebei begin 70. Binnenkort doet mijn oudste dochter eindexamen. 'Ik wil er graag bij zijn', zei de trotse opa. 'Eva vindt het fijn als ik kom', verkondigde oma. En toen beweerden jullie ook nog eens dat dit na 38 jaar best kon, samen in één kamer: 'gezellig toch? Dat is toch fijn voor jou ook, je ouders eens een keer samen op bezoek?'  Nee! Nee, dat vind ik dus niet gezellig. Dat vind ik hypocriet! 38 jaar geleden hadden jullie het 'gezellig' moeten regelen.  Nu is het te laat. Het hoeft niet meer.

Liefs, Antoinette

Echtscheiding
Tags: 
Kinderen, Vechtscheiding
Categorie: 
Bel of mail voor een afspraak om u te begeleiden om tot een oplossing te komen

Getuigenissen